Hafif Yiyorum Hafif Hissediyorum

 

          İlkbahar demek metabolizmayla savaşmaya başlamaktır benim için.  Dünyanın en tembel, en umarsız bünyesiyle baş etmek elbette kolay değil.  Yıllar yılı bu savaşta ne yazık ki hep son sözü metabolizmam söyledi. Yani, 'Otur kızım oturduğun yerde ' dedi durdu.  Ama 30'lu yaşlar bitmeden fazlalıklarımdan kurtulmayı kafaya koydum bu bahar.

         Tabii oturup, kadere ağır yakarak hedefime ulaşmayı sağlayamayacağım aşikardı. Derken iki hafta önce  spor salonuna kayıt olmakla haydi kızım hareket zamanı dedim. Koşu bandı, aerobik, step, plates hayatımın vazgeçilmezi oluverdi bir anda. Tabii bu kadar emek, yorgunluk ve kas ağrısından sonra hiç bir  pasta, kek, pizza aklımı çelemedi. Göbek denen sinsi belayı hayatımdan atıp çıkarıp atmayı kafama koymuşum, kolay mı?  O melek yüzlü sıcacık beyaz ekmek, sabahları bana pastanenin camekanından göz kırpan bol susamlı kaşarlı poğaça, esmer güzeli kola. Hep bu göbek  çetesinin ileri gelenleri bunlar . Ama artık hayatımda yoklar. İyi ki de yoklar. Sabahları daha dinç uyanıyorum. Daha dinamik daha genç hissediyorum.  Hafif yiyorum, hafif hissediyorum.

            Fazla kiloları estetikten önce sağlık için üzerimden atmak istiyorum.  Aç kalarak, vücudu gerekli enerjiden mahrum bırakarak zayıflamanın sağlıksız olduğunun da bilincindeyim elbette.  Hayatımda sadece besinlerin yeri değişti. Çok tükettiklerimi az, az tükettiklerimi çok tüketiyorum. Vücudumun ihtiyacı olmayanları ise yanıma bile yanaştırmıyorum. Yani daha çok yeşil, daha az beyaz.

           Hele tartıdaki eksilmeleri gördükçe daha da bir heyecanlanıyorum. Bir de ilkbaharın olumlu enerjisi de işin içine girince daha mutlu oluyorum haliyle. Bu arada fit olma mücadelesinde çevremdeki güzel insanların olumlu desteği de bana apayrı bir güç katıyor.

         Hayatınızdan güneş ve huzur veren insanlar eksik olmasın .