KAÇ YAŞINDA MIYIM?

       Geçenlerde oğlum yaşımı sordu. Aslında ne basit bir sorudur. Cevabı 365 günde bir değişse de kanınızın çekilmesine sebep olacak bir soru hiç değildir. Önce oğluma baktım, ne kadar minik diye içimden geçirdim. Sonra eskittiğim yıllara baktım, durum pek de iç açıcı değil. Hele  yaklaşık 3 ay sonra Dante gibi yolun yarısında olacağımı da hesaba katınca yaşımdan hiç de memnun olmadığımı fark ettim. 
    Evet, tam 34 yaşındayım. Halbuki ben Neverland'li küçük bir kız değil miydim? Benim geçtiğim yollarda apartmanlar, otomobiller, gri bulutlar olmazdı. Onun yerine şatolar, tek boynuzlu atlar, uçuşan minik periler vardı. Canımı sıkıp beni üzenler ise kötü kalpli cadıydı ya da hain büyücü. Ben şövalye mızrağımı kuşanıp, Pegasus'a atlayıp hepsinin hakkından gelmiyor muydum?  Ne zaman eskidim ben bu kadar. Hala dünyadaki her imge benim için bir masalın sayfası. Ruh ve beden uyuşmazlığı mı yaşıyorum yoksa acınası bir şekilde kendimi mi avutuyorum? Bilmem , cevap veremiyorum. 
     Çocuk gibi oyun oynamayı, elma şekeri yemeyi, bisiklet sürmeyi, kumlara bulanmayı ,terliyken soğuk su içmeyi ,  kelebek peşinde koşmayı hala çok seviyorum. Bu 34'lük koca bebek sanırım bazen komik görünüyor olabilir. Ben bunu önemsemeli miyim peki? ...
     Hiç zannetmiyorum. Sağlığım el verdikçe, hele iki tane de küçük arkadaşım oldukça; kusura bakmasın kimse bu masal kitabına daha çok sayfalar eklenecek sağlık oldukça.