ÇOCUĞU UYKUSUNDA RAHAT BIRAKALIM MI?

     Anne babaların sıkça şikayet ettiği konulardan biri de çocuklarının yalnız yatmak istememesidir. Bu durum çocukların kişilik ve sosyal gelişimi açısından sakıncalı bir durumdur. Ama sorunun cevabı yanlış yerde aranıyor bana göre. Çocuk yalnız yatmak istemiyor şeklindeki şikayet cümlesinde suçlanan çocuktur. O'nu bu düzene alıştıran anne baba değildir. Halbuki çocuğu yıllar boyunca bu düzene alıştıran, öcüyle, karanlıkla, terk etmekle tehdit eden anne baba kendini bir anda aklar. 
       Çocuğa yalnız başına yatma davranışı bebeklikte kazandırılmalıdır. En geç 1 yıldan  sonra bebek kendi odasında yalnız başına yatabilmelidir. Ama evhamlı anne babalar için bu durum pek doğru değildir. Hemen mazeretler bulunur. Ya bebek ağlayınca duymazsam, üstünü açarsa, terlerse, öksürürse gibi bahanelerle bebek biraz daha anne babayla kalmaya devam eder. Bir bakmışsınız aradan 10 yıl geçmiş , çocuk hala yalnız yatamamaktadır. Ya ebeveynlerinin yatağında yatmaktadır ya da odasında anne ya da babası kalmaktadır. 
     Aile, çocuğun tek başına yatması gerektiğine karar verdiğinde de bazen çok geçtir. Karanlık korkusu, yalnızlık korkusu, uykuda  altına kaçırma gibi durumlarda çocuğa bu süreçte eşlik edebilir. Çoğu zaman da çocuk anne babasına direnir, ağlar. Bu seferde ağladığı için aile kıyamaz, yine yalnız yatamaz. Ebeveynler bu süreçte , kararlı bir tavır izlemeli , sert bir üslup kullanmamalıdır.
     Anne babalar çocuktan ayrı kalmak istemediklerinden en büyük zararı verirler. Okula başladığında okul korkusu yaşayan çocukların çoğu yalnız yatmayan çocuklardır. Arkadaş edinirken de sorunlar yaşarlar. Bu çocuklarda sürekli ailesi tarafından onaylanma duygusu oluşur. Buna açıkça duygusal baskı da diyebiliriz. 
       Madalyonun diğer yüzü de anne babanın ilişkileridir. Her şeyden, herkesten önce biz iki kişiydik. Ayrı yatmak zorunda kalan  ya da yalnız yatamayan anne babaların da evlilik hayatları tehlikeye girebilir.  Bu yüzden evlilikler sonlanabiliyor, yine en büyük kötülüğü çocuğumuza yapmış oluyoruz.
    Bağımlı yetiştirildiğinde asla karşı çıkmayacakları, hiç bir problemleri olmayacağı düşünülür ebeveynler tarafından. Halbuki çocukları kendimize bağımlı yetiştirdiğimizde en büyük kötülüğü yapıyoruz.
      Unuttuğumuz çok önemli bir şey var. Bebek dünyaya geldiği andan itibaren göbek bağı kesilir, O artık en az bizim kadar insandır.