Beş Bilinmeyenli Denklem

     

         Kendimle ilgili beş garip şey meydan okumadaki en eğlenceli konu bana göre. Jackie Chan filmlerine bayılırım. Öyle her filmi değil ama 70'lerde henüz gençken oynadığı "Saolin'in Yılan ve Turna Tekniği", "Kartalı Gölgesi",  "Korkusuz Sırtlan"  gibi   filmlerini severim. Çocukken, gençken neyse diyordum ama kırk yaşını devirdim hala seviyorum. Ustasıyla arasındaki tatlı çekişmeler, kötü adamları çamaşır gibi silkeleyip ipe asmasını hala hayran hayran izlerim.

         Spora tepki olarak doğmuşum. Lisede tutturdum, basketbol takımına gireceğim diye. O sıralarda Efes Pilsen fırtına gibi esiyor. Boyum da fazla olmasa da uzun sayılır. Katıldım okul takımının seçmelerine. Bahçedeki sahada toplandık, sırayla turnike atıyoruz. Sıra bana geldi ben topu pota yerine duvardan aşırtıp caddeye bir karpuzcu edasıyla fırlattım. Hocamın bakışını unutamıyorum. Kızarak baksa unuturdum, adam yazık yazık der gibi baktı. Ah ne utanç.

           Çok telaşlıyım. Aşırı da denebilir. Hele önemli ve acil bir durumda yerimde duramam. "Sakin ol Esra" sözünü çokça duyarım. Çevremdekileri de yoruyorum böyle zamanlarda. O panikle yaptığım işten de hayır gelmiyor zaten. Kendimi en eleştirdiğim konuların başında ortada bir panik düğmesi gibi gezmem gelir.

            Çocukken çikolataya alerjim vardı. Hala çekinerek yerim. Hani Nutella kavanozuna düşen kadınlar var ya, ben onlardan değilim. Ama olmayı isterdim. Kalorisini falan fistanını bir kenara koydum. Çok çikolata yersem her yanımı kırmızı dev benekler kaplayacak gibi geliyor.

             Sadri Alışık filmlerinde çok duygusallaşırım. Ağlama garantili izlerim. Hele Ah Müjgan , Ah Güzel İstanbul . Durup durup ağlarım...

           İşte benim beş bilinmeyenli denklemim. Ne yapayım ben böyleyim.  Bugün blogları okumak çok eğlenceli olacak anlaşılan.

           Sevgiler :)