Açıl Okul Açıl

        Koca yaz geldi geçti. Bu yaz  yine çocuklarla alarm sesi olmadan uyanmanın tadına vardık. Gerçi 1  Eylül itibariyle alarm tepemde dıtdırı dıtdırı ötmeye başlayacak . Malum çocukların okulu 28 Eylül'de açılacak. Gerçi tatilde epey bir jöle kıvamına geldiler. Titreşim modunda çalan cep telefonundan farkları yok yani. Sürekli bir kıpırdama , kendi eksenleri etrafında amaçsızca zıplama gibi semptomlar sergiliyorlar. Hayırlısı bakalım.

           Bazen diyorum,  okullar açılsa da hayatlarımız normale dönse.  Yayılmaktan, oturmayı unuttular. O derece hani.  Tamam, tatilde tüm yılın yorgunluğunu atsınlar ama bana da yeni yorgunluklar katmasalar. Yaşları tutmadığı için esaslı işler yaptıramıyorum . Toz al,  odanı süpür,  sofrayı topla gibi yönergeler artık beni kesmiyor. Orhun kek yap çocuum,  Ege camları sil evladım demek istiyorum. Gelen misafire çay servis etsinler şeklinde hayallerim de  var tabii. Ancak daha küçük olduklarından yaptıramıyorum.

          8 ve 10 yaşlarındaki iki çocukla ilgili hain planlar yapmaya başladıysam benim evde suyum ısınmış demektir. 1 Eylül'de varayım gideyim okuluma. Planlar,  komisyonlar, formlar arasında azıcık nefes alayım. Evde dura dura yaptığım hamur işleri ile koca bir popo sahibi olacağım yoksa. Bir şey değil, çocuklarla da aram açılacak. Daha fenası evde isyan çıkacak.

         Rahat daha fazla bir taraftarımıza batmadan bizi  ancak okul paklar. Bu arada Egem sünnet oldu geçen hafta. Benden erkek çocuk annelerine naçizane tavsiye, doğar doğmaz sünnet yaptırın olacaktır. . Şimdi iyi çok şükür. Ama epey bir isteksiz olduğu için biraz zorluk yaşadık.  Ama şunu fark ettim, çocuklar yaşadıkları acıları hemen unutsa da anneler hep yüreğinde o acıyı yaşatıyor. Kafasını vursa, parmağına çivi batsa çocuk fiziksel acı geçer geçmez oyuna devam ediyor. Anneler ise sürekli aynı anı yaşıyor, hiç unutmuyor.

         Dilerim hafızalarımızda hep şen anılar kalır. Annelik drama kraliçesi olmak demek değildir. Unutmayalım, unutanlara hatırlatalım.

          Sevgiyle...