ESRA'DAN DÜNYA'YA!!!

BUGÜNÜN ŞARKISI DA BU OLSUN

tarih: Ağustos 26, 2011

Bağlantıyı al
Facebook
Twitter
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Bağlantıyı al
Facebook
Twitter
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Yorumlar

Yorum Gönder

Popüler Yayınlar

Anneler Günü Gerçeği

12 Mayıs 2013 yani Anneler günü. Çocukluğumuzdan bu yana kutladığımız evde bir bayram havası estiren tatlı , şirin bir gün. Annelerin değerini, kıymetini anlatmaya elbette kelimeler yetmez. Ama bir resim, bir öpücük ya da kocaman bir kucaklama ile annelerin gönlünü her an almak mümkündür. Anneler gününün kutlanması taraftarıyım. Biz kadınlar birazcık şımartılmayı çokça da hatırlanmayı severiz. İçinde sevgi barındıran her ay, gün , hafta kutsaldır. Ancak, bu güzeller güzeli gün ile de ilgili benim tuhafıma giden birazcık da canımı sıkan durumlar var. İlk olarak, Anneler Günü'nün hediyelerinin annelerden rol çalması müthiş derecede beni rahatsız ediyor. Sanki reklamlar bana şunu diyor ' Annene şöyle koçbaşı kadar pırlanta almazsan evlat değilsin. Yazıklar olsun sana vefakar, cefakar annene hala bir akıllı telefon alamadın mı? Kadıncağız bir ankastre setide mi hak etmiyor tüüh sana. ' İşte bana bu aralar reklamlar sağdan soldan tokatlaya tokatlaya

Maydanozdan da Mutlu Olur mu İnsan?

Baharda toprakla çiçekle, böcekle selamlaşmadan birbirine karışmadan olur mu hiç. Ama ben bu bahar her zamankinden farklı olsun istedim. Zaten balkonumda ufacık tefecik içi dolu çiçekçik olan uzun bir saksım vardı. Yetmedi bana, ben de yumurta kabuklarına saldırdım. Abartmadığım gerçeği de işte apaçık ortada. İşin şakası bir yana tiryakisi olduğum Pinterest gezintilerim sırasında bu fikri aklıma yazmıştım. Yazmakla olmuyor tabii bu kendin yap (diy) projeleri bekletmeye gelmez. Bir bakmışsın uçmuş gitmiş heyecanın. İlk günümüz Yumurtaları kullanırken baş kısmından kırmaya özen gösterdim. Sonrasında içine biraz toprak yerleştirdim. Azıcıkta maydanoz tohumu serptim. Sonra üzerilerini hafifçe toprakla örttüm. Biraz titiz olmakta ve yavaş hareket etmekte fayda var. Malum yumurta kabukları çok hassas, çıt diye kırılmaları an meselesi. Yaklaşık 10 gün önce ekmiştim maydanozları. Şimdi de tatlı tatlı gülümseyip bana el sallıyorlar. Bende de bir mu

LİVANELİ'DEN KARDEŞİMİN HİKAYESİ

Bazı kitaplar vardır. Bitirirsin ama kafanın içinde karakterler yaşamaya, nefes almaya devam eder. Asla o satırda onların hikayesini bitiremezsiniz. Tıpkı Kardeşimin Hikayesi gibi. Akıcı dili ve renkli karakterleriyle Livaneli kitaplarının her zaman farklı bir yeri vardır bende. Hele Leyla'nın evi, Mutluluk... Son eserinin çıkış noktası 'İnsanların duyguları olmasaydı her şey ne kadar kolaylaşırdı' düşüncesi olmuş. Kitap Karadeniz sahilinde bir balıkçı kasabasında başlıyor ama 324 sayfa boyunca devr-i alem yapıyorsunuz. Tabii bu yolculukları olağanüstü renkli kahramanlar size eşlik ediyor. Aşk, bir uçurum kıyısında gözü kapalı yürümektir diyor Livaneli. Acı çeken bir aşk, yanılsamalar, aldatmalar var Kardeşimin Hikayesinde. Bir de katil zanlısını arayan bir cinayet. Okuduğum için kendimi çok şanslı hissediyorum. Kitap bitti ama bir taraftan Ahmet sesleniyor bana bir taraftan Mehmet sanki. Kitabın konusuyla ilgili fazla bilgi vermek iste

ANNELER EN ÇOK MUTLULUKTAN AĞLAR

Bu sene evin en küçüğü Ege dört yıllık okul öncesi eğitimini başarıyla tamamladı ve bizlere kep heyecanını tattırdı. Henüz 2 yaşındayken hayatımda her şeyin bir anda ters gitmesi sonucu Ege'yi okul öncesi eğitime başlatmak zorunda kalmıştık. Abimizin de yolunda gitmeyen devlet okulundaki deneyimi neticesinde soluğu evimin en yakınındaki kreşte almıştık. O günleri, endişelerimi, zoruma giden her şeyi ve o zamanlardaki ruh halimi tekrar hatırladım Egemin gösterisinde. 5 yaşından önce okul öncesi eğitime başlatmam diyordum. Ama hayat öyle oyunlarla hakkınızdan geliyor ki, 2 yaşındaki göz bebeğinizi koca evinize sığdıramayıp sabahın köründe sıcacık yatağından kaldırmak zorunda kalıyorsunuz işte. 4 yıl önce Ege ilk sahnesinde Orhun, daha büyük olduğu için o kadar içimi acıtmamıştı. Evde durmaktan sıkılmış vaziyetteydi. Onun için doğru zamanlamaydı. Ama küçük, o daha çok küçüktü. Tuvalet eğitimi yoktu, kendini anlatamıyor, konuşamıyordu. Ama okulumuz, ben

METABOLİZMAYA MEKTUP

Sevgili Metabolizmam, Bak sevgili diye başlıyorum satırlara ama bil ki içimdeki sana karşı son sevgi kırıntılarıdır bunlar. Uzun zamandır seninle iletişim kurmaya çalışıyorum. Yağmur altında yürüyüşler, pedal çevirmeler, yağsız tuzsuz salatalar, yeşil çaylar derken bu sabah tartıda beni nasıl da sırtımdan vurdun. Kendimi çocuğunu binbir emekle yurt dışında gönderip zibidi olarak karşılayan emekli öğretmen gibi hissediyorum şu an. Emeklerimi ziyan ederken hiç mi için acımadı? Sen hızlanasın diye kalori hesabı yapmaktan LYS Sayısal şampiyonu olacağım neredeyse. Aman 1500 kaloriyi aşma, asansöre binme, yürü babam yürü. Tamam ben de başlarda sana biraz haksızlık yaptım. Ama suç inan benim değil. Sokağın köşesinde açılan o hamburgerci var ya işte suçlusu sorumlusu odur. Bu kadar yakın olmasa ben bu kadar sık gitmezdim, değil mi ama. Gerçi kepek ekmeğini de hayatımdan çıkarıp, Türk kahvesinin yanında gül lokumlarını mideye indirmem de biraz suçlu olabilir. Ama aylar

Blogger tarafından desteklenmektedir