GÖKYÜZÜ GİBİ BİR ŞEY BU ÇOCUKLUK

         

      "Bir insanın anavatanı çocukluğudur" der Doğan Cüceloğlu. Hayallere, umutlara, masallara sarılıp sarmalanmıştır çocukluk. Beyaz sabun kokulu çarşaflar arasında ninnilerle büyüttüğüm çocukluğuma hüzünlü olduğum zamanlarda daha fazla özlem duyuyorum. Anavatanıma dönüp, kapıyı bacayı sıkıca kapatıp camlara çizdiğim yelkenliyle uzaklara kaçmak istiyorum.

            Belki bu yüzden Cahit Sıtkı Tarancı'yı ayrı severim tüm şairler arasında. Affan Dede'ye Para sayıp, çocukluğunu satın almasından mı, artık ne yaşının ne adının olmamasından mı bilemem. Çocukluğa hasret belki de hayatın gerçeklerinden kaçıştır. Benim gibi , bir gün Affan Dede'yle karşılaşma umuduyla yaşayanlar var mıdır? diye düşünüyorum bazen.

          Çocukla çocuk olmayı seviyorum. Umudun tükendiği anlarda umuda yolculuk etmek belki benimkisi. Diyor ya Edip Cansever;
        Gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk
        Hiçbir yere gitmiyor


         Meydan okumanın 7. gününde Ezgi, "En çok neyi özlüyorsun bu hayatta hiç düşündün mü?" diye sordu. Çocukluğa ufak bir yolculuk yaptık, aman fazla büyümeyin...