CEKETİM

Meydan Okumada Bugün;

Takıntı denmez belki ama, bazı eşyalara takılırız eskise de hep onları kullanırız ya, var mı senin de böyle takılıp kaldıkların ?

          Sevdiklerimden kolay vazgeçemiyorum. Kahve fincanı , pantolon ya da bir çorap. Beni mutlu ediyorsa yakınımda dursun isterim.Aman beni istifçi falan sanmayın. Fazla eşya biriktirmeyi sevmem. Benim de kıyamadıklarım var elbette. İlk aklıma gelen emektar ,siyah, deri ceketim oldu. Artık vadem  doldu der gibi dökülüyor ama ben ondan vazgeçemiyorum. Eskidi diye başka bir siyah deri ceket aldım ama yok elim yine de eski ceketime gidiyor. Yalnız bu ara ciddi fena yıprandı.

         Vakti zamanında indirimden çok iyi uygun fiyata almıştım. Yani çok para verdim tepe tepe kullanayım da diyemeyeceğim. Baharda fularla, kışın şalla en sevdiğim, en takıntılı olduğum eşyam o benim. İtiraf köşesi gibi oldu değil mi bir anda. Ne atabilirim ne başkasına verebilirim. Yok yok takmışım ben bu cekete kafayı. Güzel anılarımın bu ceketle ne çok olduğunu yazıyı hazırlarken fark ettim. Ben de mutlu hatıraları canlı tutuyor sanki. Kullanılmayacak durumda olduğu için dolabın bir köşesine güzelce kaldırdım kendisini. Bir iki tadilattan sonra mutlu anıları yine sırtıma geçiririm, kimbilir ?

Hani Orhan Veli diyor ya;

inanma ceketim, inanma

kuşların söylediklerine;

benim mahrem-i esrarım sensin.

inanma, kuşlar bu yalanı

her bahar söyler.

inanma ceketim, inanma!

Haksız değil hani.