KOCA BEBEK ÜRETİM MERKEZİ

Tüm bebekler dünyaya geldiklerinde ne masumdur ne güzeldirler. Cennetin bir yansıması, aşkın gerçek kokusudur onlar. Bu küçük meleğin uykusu, beslenmesi, konforu için anne babalar ellerinden gelen tüm gayreti gösterir. Melek yedikçe anne babası da doyar, güldükçe onlar da güler. Derken, hikayemiz böyle sürüp gider. 

     Melek artık büyümeye başlar. Yürümeye başlayıp, gelişimini hızlandırıp özerklik savaşını başlatması gerekir.   Haftalarca süren zorlu emekleme mücadelesinden sonra ayağa kalkıp tam yürüyecektir ki, bir çığlık duyar.'Ay ay ay , düşeceksin'. İlk başta bu feryata pek  anlam vermeyen bebek , tekrar dener tekrar düşer. Ama bir süre sonra annesinin endişesinden O da korkar  ve adım atmaya, yeni şeyler denemeye cesaret edemez olur. Evet, nihayet yürümeye başlar ama endişe denen bulaşıcı hastalığın tohumları içinde filizlene filizlene.

       Kocaman olmuştur artık kendi yemeğini kendi yemek ister. Hem kaşıkla oynamak hem yemeği zevkli hale getirmek ister. Anne yine telaşla karşı koyar. Üstün başın kirlenir der ve kaşığı hışımla elinden alır. Anneye göre  O daha bebek , karnının doyduğunu nereden bilecek? Yemek fasılları bebek için elinden alınan bir oyundur, anneye ve tabaktakine kızgındır artık. Çoğu zaman yemek istemeyecek, engellendiğinden ötürü beslenme fasıllarını mecburiyet olarak görecek. 

        Dişleri kaşınırken, parkta oyun oynarken, koşarken, hoplarken hep bir çığlık hep bir düşersin uyarısı. Ne kadar çok kullanıyoruz 'düşeceksin' kelimesini. Sayın bakalım , günde kaç kere? Düşeceksin, dökeceksin, kıracaksın diyerek büyüttüğümüz çocuğumuzun koruyucu meleği miyiz yoksa gardiyanı mıyız?  Önleyici açıklamalar yapmak çocuk eğitiminin birinci koşullarından. Ama cesaretini örselemek, gelişimini engellemek olarak algılanmamalı. Yaşadığı durumun ona getireceği zararları sakince anlatılmalı. Mantıklı, basit açıklamalarla sorular cevapsız kalmamalı. 
     Düşmeden yürüyen var mı? Ya da kocaman insanlar hala yemek yerken üstüne yemek dökmüyor mu? Grip aşısı olsak dahi hasta olmuyor muyuz?  

     Okul bahçesinde tüm gün bekleyip çocuğunu terini kontrol eden anneler var. Okula başladığı halde hala annesi tarafından yedirilen çocuklar var. Ergenlik çağına gelip hala yalnız yatamayan, 40 yaşında kendi kıyafetlerini alamayan insanlar var. Yani etrafımızda koca koca bebekler var. Toplum tarafından alay konusu olan, haksızlıklara sesini çıkaramayan, düşerim korkusuyla yeni adımlar atamayan dışarıda mutsuz insanlar var.
     Çocuklarımızı endişelerimizle değil, sezgilerimizle kontrol edelim. Koca bebeklerin kocaman mutsuzlukları olduğunu da unutmayalım...